اشعار

بشکند دستی که ویران کرد این گلخانه را           درعزا بنشاند او، شمع و گل و پروانه را

بشکند دستی که هتک حرمت این خانه کرد          شیعه را سوزاند و خون در قلب صاحبخانه کرد

*************************

درون قـلب جهــان، انـقــلاب گـشـتـه بـیا           نفس، بدون تو همچون عــذاب گـشته بیا

نظاره کن به فــرا سوی یـثـرب و بـنـگر           حــرم به دست حــرامی خـراب گشته بیا

*************************

این گــلستان نـبیّ بـار دگــر ویــران شده           چشم های منتقــم، بــار دگر گــریان شـده

بعد تخریب بقیع و این ستــم در آن دیــار           گشت روشن، از چه قبر فاطمه پنهان شده

سلام ما بــه مــدیـنـــه به قـبـلــۀ جــانـش            ســـلام مــا بــه رســول لله و گـلستــانش

سلام ما به حریمی که مهبـط وحی است            کـه جبـرئیل امین خـادم است و دربانش

سـلام مــا به گـلستــــان سبــز اهل البیت            سـلام مـا بـه بقـیــــع و قبـــور ویــرانش

سلام ما به جگــر گــوشــۀ رســــول الله            به فــاطمـه؛ به شکـوه و به قـبـر پنهانش

سلام ما به علـی و بـه غُـربت و قَـدرش            به جان و قلب صبور و به اشک چشمانش

ســلام ما به امـامی که تــیـر بــاران شد            سـلام مـا به مزار و به خـاک یکــسانش

ســلام مــا بــه دل داغـــدیـــدۀ ســجّـــاد            به سجـده های طویل و به چشم گـریانش

ســلام ما به امــامی که بـاقــرالعلم است            درود ما بـه گهـُـرهای نـاب و غلطـانش

سلام ما به گل صـادقی که گــلـشن دیـن            هماره سبز شد از چشمه های عــرفانش

ســلام ما به مـــــزار غــَـریب اُمّ بنیـــن            به مادری که شرر داشت جان سوزانش

اگر ضــریح نـــدارد قبــور ایـــن پاکـان            قلـــوب شیعـــه بــود بقعـــۀ فـــروزانش

برای خانۀ خورشیـد شمــــع لازم نیست            که روشــن است همیشـه ز نور یزدانش

مدینـــه همره عشـاق خــــویش جـا دارد            تمـــام عمــــر بگــــرینــد بر غـریبـانش

چه مــیـزبــانی گرمی کنـد رســــول الله            از آن کسی که شـود در مــدینه مهمانش

به یاد فــاطمه و غــربت علی همه عمـر            گـلاب اشک «وفائی» چکـد به دامـانش

بــوی غــم بــوی عــزا دارد بقـیع            غــربتــی بی انتــهــا دارد بقــیــع

اشك زهــرا روی خــاكش ریخـته            روز و شب حــال بكــا دارد بقیـع

بس حكــایت از زمــان غــربت و            نــاله های مــرتضی دارد بــقـیــع

در میــان سیــنــۀ ســوزان خــود            گنــج پنهــان ســال ها دارد بقــیع

باز بی شمع و چراغ و زائر است            مــردمــانی بـی وفــا دارد بـقـیــع

بــوده ایـنـجــا هیــئت ام الــبـنـیـن            روضه خــوان كــربلا دارد بقــیع

بغض می بــارد به هر جا پا نهی            آستــانــی غــم فــزا دارد بــقــیــع

هر كه برگشتــه از آن وادی غــم            گفتــه بـس نـا گـفـتـه ها دارد بقیع

خــواب می دیــدم كه قــد آسمــان            گنبــدی رنــگ طـلا دارد بــقـیــع

خواب می دیدم كه صحن و بارگاه            مثــل صـحـنـیـن رضــا دارد بقیع

كـربــلا خــاكش شفــا گر می دهد            تــربت پــاكــش شــفــا دارد بقــیع

آن قدر هم بی كس و بی یار نیست            زائــری نــام آشـنــا دارد بــقــیــع

روز تخــریب ضــریح و گنبـدش            مهــدی صاحب عــزا دارد بـقیــع

تا هـمیــشــه یـاد مــادر بــاشــد او            خــاك بر روی عبــا دارد بــقــیـع

انتــقــام فــاطــمه خــواهــد گرفت            آخـر ای دنیـا ، خــدا دارد بقــیــع

گرد و غبار غــم زده خیـمـه به سینه ام           مـن زائــر قــبــور غــریب مــدیـنــه ام

آنجا که گریه ها همه خاموش و بی صداست           هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست

آنجا که بغض سینه گــلـو گیر می شود           حتی جــوان ز غــربت آن پیر می شود

خاکش همیشه سرخ و هوایش غباری است           از گریه های فـاطـمه آیـینه کاری است

اهــل مدینه باب عـــداوت گــشــوده اند           بر اهـل بیت ظـلـم فــراوان نـمـوده انـد

هرکس دم از علی زده تخریب می شود           صـدیـقـه مــطـهـره تـکـذیـب مـی شـود

دنبال بی کس اند  که تـنها تــرش کـنـند           صیــاد بـلـبـل اند که خـونین پرش کنند

از نسل هیزمند و به آتـش عـلاقـه مـنـد           تـفـریـحـشان تـمــسـخـر هر نـالـه بـلـند

بغض عـلی زبـانه کـشد از وجـودشـان           رنگ ریا گـرفــتــه همه تار و پودشان

روزی که راه حضرت صدیقه بسته شد           با ضربـه ای حـریـم ولایت شکسته شد

ظلمی اگر که هست ازآن لحظه حاکی است           تصویرچادریست که در کوچه خاکی است

گویا به گــوش می رسد ازقصه فــدک           آوای نیمه جان و ضعیف «علی کمک»

تصویر هرچه درد از آن صحنه شد بدیع           یک گوشه ای ز غربت آن لحظه شد بقیع

اوراق خاطرات غـیــورانــه نیلی است           هرچه که هست صحنه یک ضرب سیلی است

بی درد مردمان زمان جــان مــرتضی           مارا رهــا کنید بــمــیــریــم زین عــزا

روزی رسـد زسینه غــم آزاد می کـنیم           همــراه مــنــتــقــم حــرم آباد می کـنـیم

گلدسته میزنیم چـونان صحـن کــربــلا           گنبد بنا کـنـیــم چــونــان مشهـد الرضا

مــا داغ دار سیــلــی نـاحــق مــادریــم           چــشــم انتظار مــنــتـقــم آل حــیـدریـم

نا جوانمردان از اینجا صحن را برداشتند           کاش می گـفـتـند گـنـبد را چرا برداشتند

زائری آمـد کـنـار قــبـر آقـایـش نشست           با کـتـک او را ز قـبـر مجتبی برداشتند

خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است           خاک اینجا را هـمـه بهـر شفـا برداشتند

تا که خاک کـربلا هم مادری باشد کمی           از همیـن ها را برای کـربـلا بـرداشتـند

خواستند آثار جـرم شهر مخـفی تر شود           از میان نقـشه اسـم کـوچـه را برداشتند

آنقدر با گریه مردی بر رخ خود لطمه زد           تا که از قـبـر امـام شـیـعـه پـا برداشتند

یک مفاتیح الجنان آورده بودیم، ازچه رو           دو نگهـبـان آمدند از پیش ما بـرداشتند!

خاک اینجا بوی سیـلـی مـکـرر می دهد

بوی گریه های دختر بهر مادر می دهد

آخرش این خاک ایوانش طلایی می شود           گـنـبد و گـلدسته های با صفایی می شود

این حرم با چار گنبد می شود بیت الحسن           هرکـسی اینجا بیـاید مجـتـبـایی می شود

نقشه این صحن را باید که از زهرا گرفت           نقشه را مادر دهد وه چه بنایی می شود

گنبد صادق ضریح باقر و صحن حسن           پرچـم سجـاد، دارد دل هوایی می شود!

حتم دارم ساخت و ساز حـرم های بقیع           از همان لحظه که آقـا تو میایی می شود

می رسد روزی که بادستان پرمهر شما           از رواق و صحن اینجا رونمایی می شود

آخرش من مطمئنم این گره وا می شـود

این حرم زیباترین تصویر دنیا می شود

هرچه خواندم در بقیع از سینه عقده وا نشد           هرچه گشتم قـبـر زهـرا مادرم پیدا نشد

راه ما را بسته بودند هرچه من می خواستم           تا روم در پـیـش قـبـر مـادر سـقـا نـشـد

سربه دیوارش نهادم روضه ها خواندم ولی           هیچ یک از روضه هایم روضه زهرا نشد

کوچه ای تنگ ودلی سنگ وصدای ضرب دست           بعد از آن سیلی دگر چشمان زهرا وا نشد

ازهمان شب که علی تابوت را برشانه برد           زائـر زهـرا شـدن جـز نـیـمۀ شبهـا نشد

بعد زهرا مرتضی ماند و غم زخم زبان           هیچ کس جز درد پهلو هـمـدم مولا نشد

زینبش می گفت من دیـدم میان شعـله ها           مـادرم افـتـاد پشت در و دیگـر پـا نـشد

سالها رفت و غروبی خیمه ها آتش گرفت           هیچ جایی مثل دشت کـربـلا غوغا نشد

هیچ جایی خواهری داغی به این سختی ندید

هیـچ جـایـی بـر سر پـیـراهـنـی دعـوا نشد

دیشب برای دفـتر من همّ و غــم شدی            بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قـلـم شدی

باور نکـرد نیست سـرانجـام در زمین            مهمانِ رسـمی شب شـعـر خودم شدی

تو از زمان آدم و حـوا، وَ قـبـل از آن            بر روی دست های مشیّـت عـلـم شدی

بی مرحمت که روز شما شب نمیشود            اصلاً تو  آفــریــده برای کــرم شــدی

هشتاد سال و خرده ای انـگـار می شود            از جمع  اهل بیتِ حــرم دار کـم شدی

بـا اتــفــاق هــشـتــم شــوّال آن زمــان            تنها گـریـزِ روضهٔ من در حـرم شدی

ماندم چرا زمین و زمان زیر و رو نشد            مـوقــعــی کـه وارد بـازی ســم شـدی

آن بار هـفـتمی که لبت رنگ سبـز شد            آن بار  هفتمی چه قَــدَر پر ورم شدی

حالا بماند این که چه شد بین کوچه ها            حالا بـماند این که برای چه خـم شدی

«عارف» نگو  دگر، نکند فکر میکنی!            مثل مـؤیـد و شـفـق و مـحـتـشـم شدی

تخریب کرده اند حرم و بارگــاهـتــان            آنها که زنــده انـد به لطف نگــاهـتـان

بر روی مهربـانـیـتـان چـشـم بسته اند            با خود نـگـفــتــه اند چه بوده گناهتان

ازنسل هیزم آورشان که عجیب نیست            آتش زنــنــد دوبــاره دل پـر زآهـتـان

روز سـقـیـفـه بود اگر بی حــرم شدید            یا بـیـن کوچــه بود که بـسـتند راهتان

اول زدند مادر و بـعـدش حـسـیـنـتــان            افتاد بین تیغ و نیزه و شد قـتـلگـاهتان

وقتی رسید یوسف کـنـعـان فــاطــمــه            با او بنا کـنـیــم حــرم دلـبـخــواهـتـان

فـعـلا نشسته است و زغـم آه می کشد            کنج بــقــیــع در شب تار و سیـاهـتان

از صـفـای ضــریح دم نـزنـید            حرفی از بیــرق و علــم نزنید

گریه های بـلـند ممنـوع  است            روضه كه هیچ، سینه هم نزنید

كربـلا رفتـه ها!  كــنار بـقـیع            حرفی ازصحن و از حرم نزنید

زائری خسـته ام  نگــهـبـانـان            بـه خــدا زود می روم، نزنیـد

زائــری داد زد كه  نامــردان            تازیـانــه بـه مــادرم  نـزنـیــد

غـربت ما بـدون خاتمه اســت

مادر ما همیـشه فاطــمـه است

كاش درهای صـحـن وا بشود            شــوق در سینه ها به پا بشود

كاش با دست حضرت مهـدی            این حـرم نیز با صــفا بـشـود

كاش با نغمۀ حســین حـسـیـن            این حـرم مثــل كــربـلا بـشود

در كــنـــار مـزار ام  بـنـیـــن            طرحـــی از علـقـمه بـنا بشود

پس بســازیــم پـنـجـره فــولاد            هر قدر عـقده هسـت وا بشود

چار تا گـنـبـــد طلایــی رنگ            چــار تا مشـــهد الرضا بشود

این بقیعی كه این چنین خاكی ست

رشـك پروانه های افلاكی ست

در هـوایش ستـاره می سـوزد            سیـنه با هر نـظاره می سوزد

هـشـت شـوال آسمان لــــرزید            دید صحن و مناره مـی سـوزد

بــارگــاه بـقــــیع ویــران شــد            دل بی راه و چـاره می سوزد

این حرم مثل چادر زهرا ست            كه دراین جا دوباره می سوزد

این حــرم مـثل خـیـمـۀ زیـنب            كه در اوج شـراره می سـوزد

سـال ها بعـد قـدری آن سـوتـر            چــنــد قـرآن پــاره می سوزد

روزی ایـنجا بهار داشته است            چـار سـنگ مزار داشـته است

به حـریــمـش پــنـاه مـی بـرده            هرکه با هرکه کار داشته است

مثل مشـهد در این حــرم زائر            از خودش اختـیار داشته است

شـانه ی بـی قــرارِ لــرزان و            گــونـه ی آبــدار داشـتـه است

اشک با پلک، رو به روی ضریح            آشـکـــارا قــرار داشــته است

روزگـاری به خـادمیِ بـقـیــع            جـبـرئیـل افتخـار داشتـه است

روی زوّار بــــاز بـــوده حــــرم            زائــرش شــوق یــار داشته است

شاخه هایش به سنگ محکوم است            هر درختی که بار داشته است

گیـرم اینجا خــراب هـم باشــد            دائــمــا آفـــتـــاب هــم بــاشـد

دل مهم است بیـن مــا با قـبـر            گـیرم اصلاً طنــاب هـم بـاشد

گــاه مثـل بقــیع می بـایـســت            در زیــارت شــتـاب هم بـاشد

این خودش باب رحمت است اگر            زدن شیــعه بــاب هـــم بـاشد

چون که اُمّ البنین دراین خاک است            باید ایـنــجا ربــاب هــم بـاشد

بایـد اینـجا شبـیـه کـرب وبـلا            نـالـــه ی آب آب هــم بــاشــد

باید اینجا حـرم درست کـنـنـد            چار تا مثل هم درســت کنـنـد

با امام حـسـن سـزاوار اســت            چند باب الکـرم درســت کنند

بـا طــلا دور مــرقــد سـجــاد            بیتی از محتشم درســت کـنند

به  تــولای بــاقــر و صــادق            صحن دارالقلم  درســت کنند

نـزد ام الـبــنـــین نــمــادی از            مشک و دست وعلم درست کنند

دود مه نه در این مـکـان بـاید            شاعران چـاردم درسـت کـنند

با کریــمان "کـریم خانــی"ها            قـطـعـه ی "آمدم" درست کنند

دورِ گـنـبــد چــهـار گـلــدستـه            ولی از داغ خـم درسـت کـنند

کاش هر چـیز را نمی سـازند            کوچه را دست کم درست کنند

کوچه را در ادامـۀ این طـرح            از حـرم تا حرم درست  کنند

باید بـرای یــار حـریـمـی درست کرد            گنبد برای مرد کــریــمی درست کرد

بـایـد بــرای تـربت خــاکــی مـجـتـبـی            از آه سینه ســوز نسیـمی درست کرد

بر سنگ قبر، جملۀ یا فـاطـمـه نوشت            با قطره های اشک گلیمی درست کرد

باید برای پـاره جـگــر پــاره جامه شد            با نور روضه قلب سلیمی درست کرد

 نفرین برآنکه حرمت آل نبی شکست            نفرین بر آنکه داغ عظیمی درست کرد

ازنسل او کسی حرمش را خراب کرد            بر شیعـیـان عــذاب الیمی درست کرد

ای کاش بـشـنـویم که مهدی قـیـام کرد            یک کاروان، مرید صمیمی درست کرد

ســوی بـقـیــع رفـته و آن بــارگــاه را            بهتر ز بـارگــاه قـدیـمـی درست کـرد

ای کــاش بشنویم که قــبــر کــریـم را            با دست خویش مرد رحیمی درست کرد

یک روز می آیی و علم می سازی            در شهر نــبــی باب کــرم می سازی

مانـنـد گـذشـتــه بلکه بـهـتــر از آن            در خــاک بـقـیـع هم حـرم می سازی

***

من هم آن دم نوحه و دم می سازم            یک شـعـرشـبـیـه مـحـتـشـم می سـازم

مانند کـریـمـخـانـی از شوق بـقـیع            در وصف حرم، ((آمده ام)) می سازم